ปัญหาการบูรณาการกฎหมายในการจัดการกว๊านพะเยา

Abstract

การจัดการกว๊านพะเยามีปัญหาเนื่องจากมาตรา 6 แห่ง พ.ร.บ. ว่าด้วยการเวนคืนอสังหาริมทรัพย์ พ.ศ. 2477 และมาตรา 5 แห่ง พ.ร.บ. ว่าด้วยการหวงห้ามที่ดินรกร้างว่างเปล่าอันเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน พ.ศ. 2478 มิได้ระบุวิธีการกําหนดขอบเขตแผนที่ทำให้แผนที่กว๊านพะเยาภายใต้กฎหมายทั้งสองฉบับไม่มีการระบุขอบเขตพื้นที่อย่างชัดเจน ส่งผลให้เกิดการรุกล้ำทั้งที่โดยชอบและไม่ชอบด้วยกฎหมาย นอกจากนี้ ด้วยประกาศจังหวัดเชียงรายซึ่งออกตามความในมาตรา 7 และมาตรา 9 แห่ง พ.ร.บ. การประมง พ.ศ. 2491 ลงวันที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2492 กำหนดเจตนารมณ์ในการอนุรักษ์รักษาพันธุ์พืช สัตว์น้ำ และดูแลบริหารจัดการพื้นที่กว๊านพะเยาสอดคล้องกับการทำประมงตามภูมิปัญญาชาวบ้านของคนในท้องถิ่น แต่ทั้งนี้การทำประมงพื้นบ้านในปัจจุบันต้องทำการขออนุญาตและใช้เครื่องมือประมงที่กำหนดไว้ตาม พ.ร.บ. การประมง พ.ศ. 2558 เท่านั้นหากฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดีในอัตราโทษที่สูง อีกทั้งหน่วยงานที่มีอำนาจหน้าที่ในการรับผิดชอบพื้นที่กว๊านพะเยามีจำนวนมากทำให้กฎหมายเกิดความซ้ำซ้อนซึ่งสร้างความสับสนให้กับผู้บังคับใช้กฎหมาย ผู้ศึกษามีข้อเสนอแนะ 1) ตราพระราชกฤษฎีกาเพื่อจัดทำแผนที่ฉบับปรับปรุงแสดงพื้นที่เขตที่จัดตั้งก่อนการสงวนหวงห้ามตามแผนที่แนบท้ายกฤษฎีกาเดิมและแนวเขตพื้นที่ใหม่ 2) จัดทำข้อบัญญัติท้องถิ่นกว๊านพะเยา โดยความร่วมมือของทุกภาคส่วน และ 3) จัดทำธรรมนูญกว๊านพะเยาโดยการบูรณาการหลักการ แผน โครงการ และอำนาจหน้าที่ตามกฎหมายของหน่วยงานทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้องในแต่ละด้านให้เป็นเอกภาพ และชัดเจน